W środkowym odcinku pasa wybrzeża Morza Bałtyckiego położony jest Słowiński Park Narodowy. Został utworzony w celu zachowania w niezmienionym składzie przymorskich jezior, bagien, torfowisk, łąk, nadmorski borów, a przede wszystkim wydmowego pasa Mierzei Łebskiej z ruchomymi wydmami.
Tu ścierają się w walce 3 żywioły woda, powietrze i ziemia.
Wydmy przypominające pustynie na Saharze, oddzielają z jednej strony ciemne, granatowe morze Bałtyckie od jaśniejszego Jeziora Łebsko. Wydmy są zaporą, mostem naturalnym z piachu, pomiędzy Bałtykiem, a jeziorem.
Ze szczytu widać jak wszystko jest blisko siebie.
Tu często wieje silny wiatr, który sprawia, że widoki są takie jak na pustyni. Pomiędzy wydmami są doliny, a gdy pada deszcz tworzą się kolorowe oczka wodne.. Wkoło są uschnięte niskie drzewa.
Dominujące wiatry kształtujące wydmy są zachodnie, co sprawia, że cześć wschodnia wydmy jest ostra, a zachodnia łagodna, wiatr przelewa kolejne warstwy piachu. W ten sposób wydmy cały czas wędrują z zachodu na wschód.
W Słowińskim PN można usłyszeć charakterystyczny „śpiew” przesuwających się wydm przy silnym wietrze.
Na piachu można spotkać sporo śladów po wijących się żmijach, licznie występujący na wydmach.
W Słowińskim Parku Narodowym jest dużo lęgowisk ptaków, jest duży ruch migracyjny ptaków z Afryki.
W zachodniej części parku w okolicach Rowy ujawniły się stare pnie drzew mające ponad 3000 lat. Bałtyk trzymał drzewa pod wodami, dopiero niedawno Bałtyk oddał spalone drzewa. Naukowcy twierdzą, że drzewa uległy spaleniu i zostały zalane przez wodę.
Czy powierzchniowo ten park jest wiekszy niz Tatrzanski park narodowy ?